Florence

Na lange tijd hadden we weer eens een reisje in Europa geboekt. Een stedentrip van elf dagen in Italië. We huurden een auto op het vliegveld in Pisa en zouden de eerste dagen in Florence doorbrengen. Ik had net een cursus kunstgeschiedenis afgerond en ik was super enthousiast om nu alles in het echt te mogen aanschouwen. Florence was de stad waar ik me erg op verheugde.

Voor die paar dagen in Florence werd het huren van een auto afgeraden door de reisgids, die we speciaal hadden aangeschaft. Parkeren in de stad zou moeilijk en duur zijn. Het Italiaanse echtpaar van ons huurappartementje sprak dat echter tegen. ‘Op een privéparkeerplaats lukt het altijd’, vertelden zei via de mail.

We arriveerden op woensdagavond. We waren moe en slaperig toen we met de huurauto richting Florence reden. Daar moesten we midden in de binnenstad zijn. Lastig, dat eenrichtingsverkeer. Het was maar goed dat Nico reed, want bij mij brak het zweet al uit. De TomTom wees ons keurig de weg naar het appartement. Maar éénmaal voor de deur moesten we de auto zien kwijt te raken.

Langzaam reden we door de omliggende straten. Overal stond het vol met auto’s. Nergens plek. We reden terug naar het huurappartement. Ik belde aan en het echtpaar kwam naar buiten. Hij, een knappe man, alleen Italiaans sprekend, bracht mij en onze bagage naar de logeerruimte. Zij, een pittig ding, stapte bij Nico in om mee te zoeken naar een parkeerplek. Opnieuw doorkruiste Nico de grotendeels smalle straatjes in de omgeving. Zij zag hetzelfde: overal vol. ‘Op een privéparkeerplaats lukt het toch altijd?’ vroeg Nico in het Engels aan haar. Ja, knikte zij, dat was ook zo.

Ze wees hem de weg naar een privéparkeerplaats, niet ver van het appartement. Het was een soort binnenplein. Maar ook daar stond alles vol met auto’s en scooters. Mevrouw liet zich daardoor niet afschrikken. Ze ging telefonisch op zoek naar de parkeerwacht. Dat lukte. Twee mannen, samen druk in gesprek, kwamen aanlopen. ‘Ze had tot zaterdag een parkeerplek nodig’, zei ze. De mannen schudden allebei hun hoofd met donkere krullen. ‘Nee, dat kon niet. Alles stond vol.’

Wat volgde was een spel waarin woorden en gebaren in rap Italiaans tempo over elkaar heen tuimelden. Mevrouw won. Want inderdaad, ze konden die Nederlanders toch niet in de steek laten? Het was maar voor een paar dagen en deze buitenlander betaalde voor de plek. Eén van de parkeerwachten begon te bellen. Kort daarna arriveerde een oude man op een scooter. Hij kreeg de opdracht zijn oude Fiat weg te zetten.

De parkeerwachten begonnen gewichtig een aantal formulieren te schrijven. Eén kopie voor hen en het origineel voor de man uit Nederland, met de belofte dat de opengevallen plek tot zaterdag voor hem was. Kosten 10 euro per dag. Graag gelijk betalen. Nico had geen cash geld op zak, dus liet hij zijn lege broekzakken zien. Geen probleem, zaterdag betalen mocht ook.

Na een paar heerlijke dagen ondergedompeld te zijn in de oude kunsthistorie van het prachtige Florence, stapten we zaterdag weer in de auto voor het vervolg van onze reis. De parkeerwachten ontvingen Nico alsof ze vrienden waren. Nico pakte 40 euro uit zijn portemonnee en wilde die aan hen geven. Geef maar 20, dat is genoeg, zeiden de parkeerwachten. Even later werden we vriendelijk door hen uitgezwaaid en riepen we naar elkaar: ciao!